- sectator
- sectātor, ōris, m. [id.], a follower, attendant, adherent; in the plur., a train, retinue, suite (syn. assectator).I.In gen. (rare but class.): at sectabantur multi. Quid opus est sectatoribus? (of the train accompanying a candidate) Cic. Mur. 34, 71 (shortly afterwards, assectatio and assectari); cf.:II.
lex Fabia, quae est de numero sectatorum,
id. ib. 34, 71: num Gabinii comes [p. 1654] vel sectator? id. Rab. Post. 8, 21:puerorum rixantium,
Sen. Brev. Vit. 12, 2; cf.:sectator domi, comes in publico,
Tac. A. 4, 68:habet (Thrasea) sectatores vel potius satellites,
id. ib. 16, 22:multis sectatorum dilapsis,
id. ib. 5, 10 fin.:sectator quaestoris,
id. ib. 11, 21.—In partic.1.A follower, adherent of a leader or sect (only post-Aug.):2.hic non tam discipulos quam sectatores aliquot habuit,
Suet. Gram. 24; cf. Tac. Or. 34:cohors sectatorum Aristotelis,
Gell. 13, 5, 2:eloquentiae aut philosophiae sectatores,
id. 19, 5, 1; cf. id. 2, 2, 2. —One who practises, a follower (late Lat.):bonorum operum,
Vulg. Tit. 2, 14.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.